SMALL FORWARDS: Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ GENERATION X ΤΩΝ "ΑΙΩΝΙΩΝ"

Μετά την υπερανάλυση γύρω από τους βασικούς πρωταγωνιστές των τελικών, είναι ώρα για μια δεύτερη ματιά, επικεντρωμένη στα small forwards των αιωνίων. Το Hoop Fiction παρουσιάζει Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και Ιωάννη Παπαπέτρου, αναλύοντας παράλληλα τις μεγάλες τους στιγμές στο Game 3  της σειράς.

-ΒΑΣΙΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ

Υπάρχουν τρία κριτήρια για να κρίνει κανείς ένα νεαρό παίκτη: η θέση που θα παίξει, ο ρόλος που θα έχει και το πλαίσιο στο οποίο θα ενταχθεί. Ερωτήσεις όλες αναπάντητες μέχρι πρόσφατα για το Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, ο οποίος, παρά το hype του περασμένου καλοκαιριού, έδειχνε ένα (hot) prospect στο οποίο προστίθονταν ερωτηματικά αντί να απαντώνται τα ήδη υπάρχοντα. Κρυμμένος στη σκιά της προπονητικής ανεπάρκειας του Τζόρτζεβιτς και δικών του διαδοχικών μικροτραυματισμών,  έβγαινε στο φως μόνο σε αδιάφορα παιχνίδια ελάχιστης προσέλευσης και μηδενικής τηλεθέασης –μέχρι ο Πεδουλάκης να τον εντάξει κανονικά στο rotation και να τον χρίσει starter, δίνοντας του το ρόλο που, υποτίθεται, θα είχε από το καλοκαίρι στον Παναθηναϊκό.

Ξαφνικά, παρά τον τραυματισμό του Γιάνκοβιτς και την αποδέσμευση του Πάβλοβιτς (ή λόγω αυτών), ο Παναθηναϊκός μοιάζει λιγότερο γυμνός στο SF απ’ ότι έδειχνε όλη τη χρονιά. Ο Πεδουλάκης, όπως θα όφειλε κάθε προπονητής στη θέση του, χρησιμοποιεί τον Έλληνα forward σε στοχευμένες καταστάσεις και για ελεγχόμενο χρόνο. Αποφεύγει να τον έχει στο παρκέ στα κλεισίματα των παιχνιδιών, αλλά, δεδομένης της απόδοσης του Χαραλαμπόπουλου μέχρι τώρα στη σειρά και της προϊστορίας του στο crunch-time με τις μικρές εθνικές, πολλοί περιμένουν να δουν πως θ’ αντιδράσει και σ’ αυτό το κομμάτι ενός αγώνα.

Ο προπονητής του Παναθηναϊκού μέχρι τώρα εκμεταλλεύεται ένα στοιχείο που δεν είναι εύκολα μεταφράσιμο στη μετάβαση από τις εφηβικές στις αντρικές ηλικίες: την ικανότητα του Χαραλαμπόπουλου στο post. Παρά τον αδύναμο κορμό και το αδούλευτο ακόμα footwork, ο Χαραλαμπόπουλος αποτελεί ήδη απειλή όποτε παίρνει την μπάλα χαμηλά, κι ο Πεδουλάκης κι οι συμπάικτες του έχουν αρχίσει να τον ψάχνουν έντονα στα miss-match. Με τον τρόπο αυτό, στον τρίτο τελικό, ήρθε και μία από τις καλύτερες εμφανίσεις του Χαραλαμπόπουλου μέχρι σήμερα σ’ αυτό το επίπεδο.

Στο παιχνίδι του ΣΕΦ πήρε 7 φορές την μπάλα με πλάτη: 3 έχοντας στην πλάτη του τον Σπανούλη, 3 τον Μάντζαρη, και μία τον Λοτζέσκι. Ο αριθμός θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερος, αλλά, τα λεπτά που ο Χαραλαμπόπουλος έπαιζε στο 4 και μετά τις αλλαγές της άμυνας του Ολυμπιακού, ο Πεδουλάκης συνήθως έδινε τη φάση στον guard του (Φελντέιν, Καλάθης ή Παππάς) που βρισκόταν με το αντίπαλο τεσσάρι. Παράλληλα, απέφυγε να του δώσει την μπάλα όταν είχε στην πλάτη του έναν εκ των Στρόμπερι, Παπανικολάου ή Παπαπέτρου, οι οποίοι είναι κοντά στο ύψος του αλλά υπερτερούν εμφατικά σε δύναμη.

Από τις 7 αυτές κατοχές ο Χαλαραμπόπουλος πήρε το απόλυτο: 3/3 σουτ τις φορές που πήγε προς το καλάθι (είχε ακόμα ένα άστοχο, αλλά όχι σε post-up), 3 φάουλ (το ένα για βολές) και μία ασίστ που δεν αξιοποίησε ο Χάντερ. Ο Πεδουλάκης τον τοποθετούσε στη δεξιά πλευρά της ρακέτας, δίνοντας του έτσι την επιλογή του κεντρικού διαδρόμου στο καλό αριστερό του χέρι, κι άδειαζε το χώρο από τους υπόλοιπους παίκτες του, όπως φαίνεται παρακάτω:

Η αποτελεσματικότητά του ήταν εντυπωσιακή, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως το σώμα του δεν μπορεί ακόμα ν’ απορροφήσει κραδασμούς, κάτι που συχνά ακυρώνει το υψομετρικό πλεονέκτημα του όποιου επιτιθέμενου, και συνεπώς να δημιουργήσει χώρους για να τελειώσει από κοντά μ’ ένα hook-shot. Ο μεσοπρόθεσμος, και προφανής, στόχος εδώ για τον παίκτη είναι να πάρει κάποια μυικά κιλά και να σκληρύνει το σώμα του (περισσότερα γι΄ αυτό παρακάτω) και ο μακροπρόθεσμος να δουλέψει τα τελειώματα και με το δεξί του χέρι, το οποίο προς το παρόν αποφεύγει να χρησιμοποιεί. Αυτό που προτιμά είναι είτε ένα step-back είτε ένα turn-around με τα οποία, λόγω ύψους και καλού μηχανισμού στο σουτ, δεν έχει πρόβλημα να δει καθαρά το καλάθι. Ο τρόπος που χρησιμοποίησε τη δεύτερη επιλογή με αντίπαλο τον Λοτζέσκι, αρχές 4^ης περιόδου, κάνοντας ένα παραπάνω βήμα στην περιστροφή του σώματος του για να δημιουργήσει το χώρο που χρειάζεται για να εκτελέσει, είναι βέβαιο ότι προκάλεσε ένα ασυναίσθητο μειδίαμα στο πρόσωπο του Δημήτρη Διαμαντίδη.

Ο Χαραλαμπόπουλος, παρά τον παραγκωνισμό του που έδειχνε πως σύντομα θα ολοκληρώνονταν μία χαμένη για τον ίδιο χρονιά, αυτήν τη στιγμή φαντάζει ασυζητητί, επιτέλους, ως ένας από τους δύο SF της νέας περιόδου (το ποια οφείλει να είναι η ακριβής θέση του στο rotation κι αν μπροστά του ή πίσω του θα βρίσκεται ο Γιάνκοβιτς ή κάποιος άλλος είναι διαφορετικές συζητήσεις). Παρά το ότι το δείγμα των τριών αγώνων είναι μικρό και φαινομενικά δεν υπάρχει μεγάλη διαφοροποίηση στα λεπτά του (13,6 στη σειρά από 11,5 τη φετινή σεζόν σε Α1+Euroleague), η ενεργή του ανάμιξη σε τακτικό επίπεδο, το αμφίρροπο της εξέλιξης όλων των αγώνων και η κατανομή των λεπτών του, που πλέον συμβαίνουν σε ζωτικά μέρη του παιχνιδιού κι όχι σε διαδικαστικό garbage-time, αποτελούν ισχυρές ενδείξεις ενός step-up που’ χει ήδη συντελεστεί.

Την ίδια στιγμή, η εγκεφαλική του δραστηριότητα, όπως αποτυπώνεται σε κάθε κομμάτι του παιχνιδιού, αποτελεί μια υπενθύμιση των δυνατοτήτων του και του εντός παρκέ χώρου που αυτές μπορούν να εκφρασθούν καλύτερα: ο τρόπος που το μπάσκετ πλέον επιβάλλει τουλάχιστον ένα stretch-4 σε κάθε ρόστερ, θα ωθούσε το παιχνίδι του προς αυτήν την κατεύθυνση –αν ο ίδιος δεν ήταν ένας Point Forward προικισμένος να κάνει πολύ περισσότερα απ’ τ’ ν’ ανοίγει το γήπεδο με το καλό του σουτ. Ο Παναθηναϊκός, σε κατάσταση έκτασης αναζήτησης δημιουργών με την απόσυρση Διαμαντίδη, οφείλει να τον προετοιμάσει για περισσότερο ενεργή συμμετοχή τη νέα χρονιά: το να του αναθέσει περισσότερες ευθύνες με τη μπάλα στα χέρια και το στήσιμο κάποιων picks είναι το λογικό επόμενο βήμα (δεδομένο ότι το ball-handling του πρέπει να βελτιωθεί).

Όσο κι αν, σε μια σύγχρονη τάση του αθλήματος, οι 3&D wings εξοστρακίζουν τους Point Forwards από το 3, με τους δεύτερους να μετακινούνται είτε, συχνότερα, στο 4 (Ντρέιμοντ Γκριν και Ιγκουοντάλα, Ντουράντ, Πολ Τζορτζ, Λεμπρόν) είτε, σπανιότερα και πιο επαναστατικά, στο 1 (Αντετοκούμπο), η περίπτωση του Χαλαραμπόπουλου αποτελεί ακόμα ανοιχτό ερώτημα στο οποίο, ιδανικά, μια πρώτη απάντηση θα υπάρχει σε λίγους μήνες. 

-ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΠΕΤΡΟΥ

Στην αντίπερα όχθη, ο Ολυμπιακός καλύπτει το SF με τον Ιωάννη Παπαπέτρου. Οι ερωτήσεις που τίθενται για κάθε νεαρό παίκτη βρήκαν πιο εύκολα απάντηση στην περίπτωση του Παπαπέτρου σαν αποτέλεσμα της μπασκετικής παιδείας που απέκτησε στην Αμερική. Ακολουθώντας το μεγαλύτερο αδερφό του Γιώργο, ο οποίος είχε ήδη κάνει το βήμα μετακομίζοντας στις ΗΠΑ στα 18, ο Ιωάννης επέλεξε να φοιτήσει στο Air Academy of Florida στο τέλος της πρώτη λυκείου. Τελειώνοντας τη συγκεκριμένη ακαδημία και με πολλά κολλέγια να έχουν εκφράσει ενδιαφέρον, κατέληξε στο θρυλικό University of Texas. Ποιοι παράγοντες τον ώθησαν στη συγκεκριμένη επιλογή; Το κολλέγιο του Texas είχε σαν πρότζεκτ τη στήριξη σε πρωτοετείς, ενώ είχε επεξεργαστεί ένα μοντέλο ψηλού περιφερειακού παίκτη με σπουδαιότερο παράγωγο της συγκεκριμένης διαδικασίας το μεγάλο Κέβιν Ντουράντ. Τη μία σεζόν που αγωνίστηκε στο NCAA ο Παπαπέτρου έγραψε 24.5 mins, 8.3 pts με 43% field goal percentage, 4.4 rebs  και 1.3 ast. Αποτέλεσμα της πορείας και της μπασκετικής παιδείας που είχε αποκτήσει ήταν η μεταγραφή στον Ολυμπιακό, στον οποίο πλέον διανύει την τρίτη σεζόν του. 

Ο Έλληνας φόργουορντ κατέκτησε άμεσα το status του role player τις δύο πρώτες σεζόν στον Ολυμπιακό και παρά τις ατυχίες που είχε με κάποιους τραυματισμούς απέδειξε πως είναι ψηλά σε επίπεδο physicality, ικανός να χτυπηθεί με τα καλοπροπονημένα κορμιά των φόργουορντ της Ευρωλίγκας. Ακόμα πιο σημαντικό το mentality του νεαρού, που έδειξε να μη φοβάται οποιαδήποτε κατάσταση κι αν είχε να αντιμετωπίσει, εμφανίζοντας το aggressiveness που συνολικά χαρακτηρίζει τον Ολυμπιακό των τελευταίων ετών. Στη rookie season του στον Ολυμπιακό έγραψε 10 και 13 λεπτά σε Ευρωλίγκα και Α1 αντίστοιχα, με το χρόνο συμμετοχής του να παραμένει σταθερός και τη δεύτερη σεζόν συνεχίζοντας να αποκτά την εμπειρία που απαιτεί η μετάβαση στο top level του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

H φετινή, τρίτη σεζόν του Παπαπέτρου στους ερυθρόλευκους, ήταν κομβική για τη μετέπειτα εξέλιξή του καθώς και για τις ευθύνες που ο Έλληνας φόργουορντ θα αναλάμβανε. Αυτό προέκυψε από τη στελέχωση του ερυθρόλευκου ρόστερ με τον Πρίντεζη να είναι ουσιαστικά ο μόνος pure power forward της ομάδας, αφήνοντας ένα κενό για του οποίου την κάλυψη ο Παπαπέτρου θα ήταν το perfect fit δίνοντάς του την ευκαιρία για ένα ουσιαστικό step up στο αγωνιστικό status του.

Η αναβάθμιση έγινε φανερή μέσα από το χρόνο συμμετοχής του, με διπλάσια λεπτά σε Α1 και σχεδόν 20 λεπτά στους αγώνες της Ευρωλίγκας αλλά το πλέον σημαντικό είναι η άνοδος στα efficiency statistics. Ο μεγαλύτερος χρόνος συμμετοχής οδήγησε μεν σε άνοδο των αριθμών των  basic statistics του Παπαπέτρου αλλά αυτό δεν έγινε εις βάρος της αποτελεσματικότητάς του και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Μία πρακτική απεικόνιση του efficiency του Παπαπέτρου ήταν το Game 3 στη σειρά των τελικών της Α1. Σ’ ένα παιχνίδι με κάπως ανορθόδοξη κατανομή του χρόνου του, ο Παπαπέτρου ήταν starter, έμεινε στο παρκέ για τρία λεπτά και επέστρεψε στο τέλος της τρίτης περιόδου, παίρνοντας το ρόλο του supporting cast για τον ασταμάτητο Βασίλη Σπανούλη.

Τρεις φάσεις-στιγμές που ο Ιωάννης Παπαπέτρου έπαιξε ιδανικά το ρόλο του τόσο σε decision making όσο και σε execution:

27’10’’: Ο Παπαπέτρου παίρνει τη μπάλα στην κορυφή και διαβάζει σωστά το miss match του Κώστα Παπανικολάου απέναντι στο Φελντέιν δίνοντάς του τη μπάλα. Ο Παπανικολάου δεν καταφέρνει να ποστάρει το Δομινικανό και βγάζει τη μπάλα πάλι έξω στον Παπαπέτρου που τηρώντας σωστά το spacing έχει πάρει τη θέση του έξω από τα 6.75. Έχει την ευκαιρία για σουτ καλών προϋποθέσεων, όμως από τη μία μπροστά του έχει το αργό footwork και τη λάθος στάση σώματος του Αντώνη Φώτση, και από την άλλη ανοιχτό το κεντρικό lane της άμυνας του Παναθηναϊκού. Αποφασίζει να πάει μέχρι μέσα και τελειώνει με γερό πάτημα παρά την προσπάθεια του Τζέιμς Γκιστ να αμυνθεί σχεδόν ακίνητος επιδιώκοντας την επαφή για να χαλάσει την ισορροπία σώματος του Παπαπέτρου.

34’50’’: Ο Παπαπέτρου βρίσκεται στη weak side της ερυθρόλευκης επίθεσης. Ο Χάκετ στην κορυφή, παίζει το pick n roll με τον Οθέλο Χάντερ παίρνοντας το σκριν από δεξιά και περνώντας τη μπάλα στο σέντερ του Ολυμπιακού στην καρδιά της ρακέτας. Η άμυνα του Παναθηναϊκού κλείνει πάνω του, δημιουργείται ένα τεράστιο κενό στη weak side χωρίς κανέναν πράσινο παίκτη και ο Παπαπέτρου δεν περιμένει στο τρίποντο, αλλά κάνει το cut παίρνοντας την μπάλα και φτάνοντας σε ένα εύκολο κάρφωμα.

36’15’’: Φάση που δείχνει το mentality του παίκτη στη στιγμή με τις ίσως πιο λεπτές ισορροπίες στη διάρκεια του παιχνιδιού. Ο Παπαπέτρου δίνει το πρώτο σκριν ώστε να ελευθερωθεί ο Χάκετ και να υποδεχθεί την μπάλα μετά την επαναφορά του Βασίλη Σπανούλη από τη baseline. Ο V-Span βγαίνει αμέσως μετά μέσα από τα σκριν στην κορυφή και παίρνει την μπάλα από το Χάκετ. Ο Καλάθης κάνει μια λάθος προσπάθεια για κλέψιμο, γεγονός που του κοστίζει την αμυντική του θέση και την ισορροπία της πράσινης περιφερειακής άμυνας, με το Φώτση να αναγκάζεται να έρθει επάνω στο Σπανούλη αφήνοντας εντελώς ελεύθερο τον Παπαπέτρου. Ο Σπανούλης του δίνει τη μπάλα και ο Παπαπέτρου ευστοχεί για τρεις, σφραγίζοντας την οριστική επαναφορά του Ολυμπιακού στο παιχνίδι.