Κυριακή 26 Ιουνίου 2016

ΟΙ TORONTO RΑPTORS ΜΕΤΑΞΥ ΔΥΟ ΕΠΟΧΩΝ


Η σχέση του μέσου φιλάθλου με την ομάδα του υπόκειται σε αιφνίδιες αλλαγές, εντάσεις, ανακατατάξεις, θανάτους κι αναστάσεις, πάντα με τυχαία σειρά --όπως περίπου ένα μετεωρολογικό δελτίο προ ψηφιακής εποχής. Για να διατηρηθεί αυτή η σχέση δεν αρκεί η ομάδα να κερδίζει --όπως για να διαρραγεί δεν αρκεί η ομάδα να χάνει. Οι Toronto Raptors για χρόνια έκαναν περισσότερα απ' το απλώς να χάνουν. Σήμερα, κάνουν περισσότερα απ' το απλώς να κερδίζουν.

Το δεύτερο παιχνίδι με τους Pacers για τον πρώτο γύρο των φετινών play-offs προβλήθηκε ως ένα από τα σημαντικότερα παιχνίδια της σύντομης ιστορίας τους. Οι Raptors ή θα νικούσαν ή, παρόλο το πλεονέκτημα έδρας, θα πήγαιναν γρήγορα στο 0-2, απ' το οποίο πιθανότατα δε θα επέστρεφαν ποτέ. Τα φαντάσματα του πρώτου γύρου εμφανίστηκαν αμέσως στον ουρανό του Air Canada Center: 2014, κι ο Paul Pierce μπλοκάρει τον Kyle Lowry, δίνοντας νίκη και πρόκριση στους Nets. 2015, κι ο Paul Pierce, πάλι, σηκώνει τα χέρια, πανηγυρίζει και χαμογελάει ειρωνικά --οι Wizards έχουν μόλις κάνει το 4-0 κι ο Αμερικανός forward βρίσκεται στη σωστή πλευρά του μικρού rivalry που εχει ξεκινήσει με μερικά στελέχη των Καναδών.

Οι Raptors ξόρκισαν τα πρώτα φαντάσματα, κέρδισαν το δεύτερο παιχνίδι με τους Pacers, κέρδισαν και το επόμενο και, τελικά, κέρδισαν τη σειρά. Στους ημιτελικούς της Ανατολής αντιμετωπίζουν το Miami και, μετά από μερικές εκατέρωθεν νίκες, οι δυο ομάδες είναι στο 3-3. Τα φαντάσματα ξυπνούν ξανά: 2001, κι ο Vince Carter αστοχεί στο υποψήφιο game winner που θα έστελνε το Toronto στους τελικούς της Ανατολής. Η Philadelphia του Allen Iverson παίρνει το παιχνίδι, 88-87, και τη σειρά, 4-3. To 2015 η πληγή μεταξύ ομάδας (φιλάθλων) και παίκτη, που άνοιξε μ' εκείνο το άστοχο σουτ και διογκώθηκε με το trade στους Nets, είχε πια κλείσει: στην επέτειο των 20 χρόνων τους στη λίγκα, πέρσι, οι Raptors τίμησαν τον Carter μ' ένα βίντεο που στα πρώτα του δευτερόλεπτα προκάλεσε χλιαρές αποδοκιμασίες που γρήγορα έγιναν καθολική αποθέωση. Φέτος, 21 χρόνια στη λίγκα, οι Raptors ήταν έτοιμοι να προχωρήσουν.

***

Αν κάποιος έλεγε πριν από 2,5 χρόνια ότι οι Raptors σύντομα θα βρεθούν σε τελικούς Περιφέρειας, πολλά φρύδια θα σηκώνονταν ξαφνιασμένα προς την κατεύθυνσή του: όταν ο Masai Ujiri, ένας από τους καλύτερους και πιο ακριβοπληρωμένους GM της λίγκας, αφίχθη στο Τορόντο (όπου είχε εργαστεί ξανά ως επικεφαλής του διεθνούς τμήματος scouting του οργανισμού), αντίκρισε τα απομεινάρια της -παρακμάζουσας πια- θητείας του μέντορά του, Bryan Colangelo.  Ο Rudy Gay δέσμευε σχεδόν το 1/3 του salary-cap, στερούσε ευκαιρίες απ’ τον De Rozan, και, κυρίως, είχε τόσο τρομερό σε ένταση και διάρκεια under-performing που ακόμα συζητιέται στην πόλη. Οι Raptors δεν είχαν μπει στα play-off από το 2008, κι ήταν ήδη 2013. O οργανισμός παρέπαιε, αποκομμένος από τη δυνητική fan-base του και στο περιθώριο του υπόλοιπου ΝΒΑ. Ο Ujiri, στο μεταξύ, είχε ήδη αποκτήσει τη φήμη του ανθρώπου ο οποίος, αν δεν του αρέσει ο τρόπος που είναι στημένο το τραπέζι, απλώς το αναποδογυρίζει.


Ο Νιγηριανός παράγοντας (μοναδικός μη-Αμερικανός που’ χει κερδίσει Executive of the Year) ψάχνει άμεσα, μετά τους πρώτους του μήνες, ομάδα ν’ ανταλλάξει τον Gay, και βρίσκει το Sacramento. Βάζει και τον Lowry στη trade-list και περιμένει προσφορές. «Δε θα τερματίσουμε κάπου στη μέση», δηλώνει, εννοώντας πως, αν η ομάδα δε βελτιωθεί άμεσα, θα επιλέξει το tanking. Κρυφοκοιτάζει προς τον Andrew Wiggins, Καναδός γεννημένος στο Τορόντο, που θα ήταν διαθέσιμος στο επόμενο (2014-15) Draft και πάνω στον οποίο θα μπορούσε να στηρίξει τόσο ένα αγωνιστικό re-building όσο κι ένα εμπορικό re-branding (ο Ujiri είναι και πρόεδρος του οργανισμού). Τελικά, τα δύο τελευταία ήρθαν –βαθμός επιτυχίας πέραν κάθε φιλοδοξίας, δίχως ο Wiggins να συνδεθεί ποτέ με την ομάδα της γενέτειράς του.

***

Η ανταλλαγή του Gay ταρακούνησε τον οργανισμό που έμεινε αποσβολλωμένος να κοιτάει ό,τι είχε απομείνει, όχι πολύ διαφορετικά από έναν άπειρο επιβάτη που κατά την απογείωση κοιτάει απ’ το παράθυρο κι αναρωτιέται αν το αεροπλάνο θα συνεχίσει την άνοδο ή απλώς θα εκραγεί.  Συνέβη το πρώτο: ξαφνικά, οι Raptors άρχισαν να κερδίζουν και οι σκέψεις για tanking αντικαταστάθηκαν με βλέψεις για play-off, στα οποία όντως μπήκαν κι αποκλείστηκαν στον πρώτο γύρο από τους Nets. Η λήξη της χρονιάς τους βρήκε μ’ αυτό που πίστευαν πως είχαν απωλέσει τη στιγμή που οριστοκοποιήθηκε η ανταλλαγή του Gay: έναν κορμό πάνω στον οποίο να μπορούν να χτίσουν.

Οι Lowry-De Rozan γρήγορα καθιερώθηκαν ως ένα από τα καλύτερα backcourt στη λίγκα (κι οι δύο All-Star πλέον), ο Valanciounas σταδιακά έγινε –επιθετικό- σημείο αναφοράς στη ρακέτα,  ο Terence Ross μια χρήσιμη 3&D αναφορά κι ο Patrick Patterson o shooting forward που υποτίθεται θα γινόταν δίπλα στον Cousins. Οι Casey-Ujiri έχτισαν πάνω σ’ αυτό το δείγμα και συνεχίζουν να το κάνουν βελτιώνοντας κάθε χρόνο το ρόστερ. Η ταχύτητα με την οποία η λέξη tanking αντικαταστάθηκε με τη φράση play-off, μετατρέποντας σε μια νύχτα την αδιαφορία που εξέπεμπε ο οργανισμός σ’ έναν πρωτόγνωρο για τα δεδομένα του ενθουσιασμό, είναι ο πιο καναδικός –αφελής, σχεδόν- τρόπος που θα μπορούσε αυτό να’ χε γίνει.

***
Το αξιοθέατο των Raptors, βέβαια, για τον Ευρωπαίο φίλαθλο, ή τουλάχιστον για το γνώστη του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, δεν είναι κάποιος από τους All-Star της ομάδας, ούτε ο Terence Ross, ή ο τρόπος που τακτικά η ομάδα του Casey συνδυάζει σύγχρονα αγωνιστικά στοιχεία με παλιομοδίτικες τάσεις. Ούτε, ακόμα-ακόμα, ο Λιθουανός ψηλός που προσπαθεί ν’ αναπτύξει κυρίαρχα post-moves όσο το σώμα του σχηματοποιείται στο καλούπι της Λίγκας. Είναι ο Luis Scola, starter των 20’ όλη τη χρονιά αλλά δυστυχώς με ελάχιστο χρόνο στα play-off,  ο οποίος, στην 9η χρονιά του στην Αμερική, είναι μία από ‘κείνες τις απολαύσεις που το ΝΒΑ συχνά κρατάει κρυμμένες στο ημι-υπόγειό του, μη ορατές στα στιγμιότυπα και τα Top-10, και κανείς θα πρέπει να κοιτάξει πέρα από τα σημεία εστίασης των προβολέων του για να εντοπίσει.


Αργός, γερασμένος, λίγο μετά το βετεράνος και λίγο πριν το παλαίμαχος, liability πια σε άμυνα και ριμπάουντ, προσθέτει ακόμα, στα 36 του χρόνια, καινούρια στοιχεία στο παιχνίδι του: μετά από 60 τρίποντα που επιχείρησε συνολικά τα προηγούμενα οχτώ χρόνια στην Αμερική, φέτος είχε 161 (βάζοντας τα 65 κι αγγίζοντας το 40%). Τον φαντάζεται κανείς σ' ένα κλειστό γυμναστήριο, στη μέση του καλοκαιριού, να σουτάρει μόνος του ξανά και ξανά από μια απόσταση που ποτέ μέχρι τότε δεν είχε συνηθίσει, με την υπομονή και την επιμονή που χρειάζεται μέχρι να το καταστήσει ουσιαστικό στοιχείο του παιχνιδιού του, κι αυτή είναι από τις πιο αρχετυπικές, αν κι εξω-αγωνιστικές, εικόνες που το άθλημα μπορεί να προσφέρει.

***

Η αγωνιστική ανάκαμψη των Raptors συνδυάστηκε με μια επιθετική εκστρατεία marketing, την οποία ο Ujiri έθεσε σε λειτουργία λίγο μετά τα πρώτα θετικά αποτελέσματα. Αλλαξε το logo, προσάρμοσε καλύτερα τους χώρους περιφρειακά της κύριας σάλας του γηπέδου, άλλαξε τις εμφανίσεις, έχρισε τον Drake Διεθνή Πρεσβευτή (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) της ομάδας. Το πιο σημαντικό, η εταιρία που ανέλαβε την προώθηση εφηύρε ένα σύνθημα  ικανό να προκαλέσει ταυτίσεις στο μέσο Καναδό, του οποίου η ψυχοσύνθεση δομείται σε μια διαρκή, άλλοτε ορατή κι άλλοτε αόρατη,  σύγκριση με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ήταν τρεις απλές λέξεις, We the North, ένας χαλαρός γεωγραφικός προσδιορισμός που, συνειρμικά, καταλήγει να παράγει συναισθήματα  ήπιου τοπικισμού. Όπως έγραψε τότε το Grantland: «Είναι brand-promotion μεταμφιεσμένο σε ψευτο-επανάσταση, αλλά τουλάχιστον δείχνει να πετυχαίνει».


Το Air Canada Center ήταν sold-out για κάθε παιχνίδι που φιλοξένησε τις δυο τελευταίες σεζόν, αλλά η εσωτερική εικόνα του γεμάτου γηπέδου δεν είναι το πιο ενδεικτικό στιγμιότυπο της σχέσης που έχουν αναπτύξει οι Raptors με το κοινό τους: αυτό εντοπίζεται στην πλατεία πίσω από το στάδιο, που’ χει πάρει τ’ όνομά της από την ομάδα hockey της πόλης (Maple Leafs), και στην οποία προβάλλεται κάθε παιχνίδι των play-off, εντός ή εκτός έδρας. Το σημείο, ενίοτε περισσότερο απ’ ότι το εσωτερικό του σταδίου, αποτελεί το χώρο στον οποίο χτίζεται, αναπαράγεται και βαθαίνει η σχέση μεταξύ ομάδας και φιλάθλων. Η πλατεία έχει ανεπίσημα μετονομαστεί σε Jurassic Park (για προφανείς λόγους) κι αποτελεί το σύμβολο της εθνικής μπασκετικής αναγέννησης που’ χουν προκαλέσει οι Raptors –πίσω από τους οποίους έχει συνταχθεί ολόκληρη η χώρα, πράγμα σπάνιο για αθλητική ομάδα λόγω του υφέρπων ανταγωνισμού που υπάρχει μεταξύ των καναδικών πόλεων. Το μπάσκετ αρχίζει κι εισβάλλει στα αδιαπέραστα μέχρι πρόσφατα σύνορα του hockey και του baseball,  γίνεται θέμα στα media, καταλαμβάνει τις συνειδήσεις της νεολαίας και χτίζει υποδομές που ίσως κάποτε το καταστήσουν παγκόσμια δύναμη. Η διαφημιστική προώθηση του We the North συμβαίνει με όρους ψευτο-επανάστασης, αλλά ο τρόπος που μεταβάλλει τις αθλητικές προτιμήσεις των Καναδών είναι σίγουρα επαναστατικός.

***

O Kyle Lowry είναι το πρόσωπο των Raptors: κοντός και παρορμητικός, πεισματάρης και τζογαδόρος, τείνει να εκτελεί παρά να δημιουργεί –ή απλώς δημιουργεί κυρίως για τον εαυτό του, ένας σκόρερ παλαιάς κοπής καταραμένος να παίζει στο PG. Αν ο Curry ή ο Irving είναι χορευτές παγιδευμένοι σε σώματα αθλητών, με όλη την καλλιτεχνικότητα που αυτό συνεπάγεται, ο Lowry είναι μια ωμή δύναμη χωρίς ανάλογες ανησυχίες. Το παρατσούκλι του είναι bull-dog. Σηκώνεται off-the-dribble για τρεις, χώνεται στη ρακέτα όσοι ψηλοί κι αν στοιβάζονται εκεί, αναπτύσσει τέτοια ταχύτητα μετά το pick που ο ψηλός του είναι αδύνατον να τον προλάβει, σουτάρει early on the clock κι είναι δεδομένο ότι θα σουτάρει αν αν ο χρόνος εξαντλείται. Όταν αμύνεται, προσπαθεί να χτυπήσει και ν’ αποσπάσει την μπάλα όπως τα κουπιά χτυπούν τη θάλασσα.  Μερικές φορές όλα αυτά λειτουργούν κι ο Lowry φαντάζει ένας από τους πιο dominant παίκτες της λίγκας.



***

Ο τρόπος που προσπαθεί ν’ αμυνθεί το Toronto έρχεται από κάποιο μηχανικό μέλλον του αθλήματος, εκεί όπου η άμυνα δε θα ωθεί την επίθεση σε συγκεκριμένα σημεία του γηπέδου, αλλά απλώς θα την ακολουθεί, σίγουρη πως τα rotation θα δουλέψουν και παντού θα υπάρχει τουλάχιστον ένας αμυντικός. Τα ατομικά και ομαδικά στοιχεία που απαιτούνται για να ικανοποιηθούν τέτοιες φιλοδοξίες (συγκέντρωση, αθλητικότητα, επιμονή, χημεία, συγχρονισμός) δεν είναι εύκολο να συγκεντρωθούν: αρκετά προβλέψιμα, το στοιχείο εκείνο των Raptors που έρχεται απ’ το μέλλον είναι αυτό που τους κρατάει πίσω.

Η επίθεσή τους, από την άλλη, είναι το άθροισμα των Lowry-De Rozan, εύκολα προβλέψιμη λόγω του ball-domination των δύο, γεμάτη isolation, mid-range προσπάθειες, ελάχιστη κίνηση της μπάλας και καθόλου κίνηση των παικτών εκτός αυτής,  επιδεικνύει έντονη αδιαφορία για τις αρχές του spacing κι όλες τις μοντέρνες συζητήσεις για τη σημασία της έξτρα πάσας. Η επίθεση τους μοιάζει να έρχεται από κάποια ξεχασμένη αρχαϊκή εποχή της μπασκετικής ιστορίας και, σ’ ένα ακόμα παράδοξο αυτής της ομάδας, είναι αυτή που τους σπρώχνει μπροστά.

ΥΓ   : Στο επίσημο κανάλι τους στο Youtube, οι Raptors τρέχουν το Open Gym, μια σειρά μίνι-ντοκιμαντέρ, που αποτελεί μια από τις καλύτερες παραγωγές αθλητικού περιεχομένου ανάμεσα σ’ όλες τις ομάδες της Λίγκας. Εκεί αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο η μετάλλαξη κι η πρόοδος του οργανισμού.
ΥΓ 1: Παρακάτω μερικές φωτογραφίες από την επίσκεψή μας στο Air Canada Center, στο Game 7 των ημιτελικών της Ανατολής εναντίον των Miami Heat. .





















































Δεν υπάρχουν σχόλια: