Τρίτη 21 Ιουνίου 2016

ΕΝΑ ΣΥΝΤΟΜΟ ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ JR SMITH


Είναι γνωστός ο τρόπος που κάθε οικείος με το ΝΒΑ φίλαθλος ή ό,τι άλλο αναφέρεται στον JR Smith. Στην καλύτερη, ως ένα χαμένο ταλέντο, ως τον παίκτη που ποτέ δεν απέκτησε τη συγκρότηση για να καθιερωθεί στο επίπεδο που ενίοτε δείχνει ότι αξίζει. Στη χειρότερη, και συχνότερη, περίπτωση ως τον κατά συνθήκη γελωτοποιό, ως αυτόν που προσφέρει μερικές στιγμές χαλαρότητας πριν τα βλέμματα επιστρέψουν στις σοβαρές πτυχές του παιχνιδιού.

Ο JR Smith είναι η καρικατούρα που έχει το ακαταλόγιστο, που μπορεί να κάνει το ένα ή το άλλο, να γίνει αντικείμενο χλεύης κι ειρωνείας, με συμμετοχή ή υπαιτιότητα του ίδιου ή και όχι, να κατακριθεί και γρήγορα να ξεχαστεί, μέχρι την επόμενη φορά. Ο JR Smith είναι ο λόγος που ο μέσος φίλαθλος δε θα νιώσει ποτέ άβολα παρακολουθώντας ΝΒΑ: κοίτα, φωνάζουν όσοι αναπαριστούν την εικόνα του από’ δω κι από’ κει, το ΝΒΑ δεν είναι μόνο παίκτες σαν τον Lebron ή τον Chris Paul ή τον Wade, συγκροτημένοι επαγγελματίες σε κάποια απρόσιτη διάσταση, μισοί αθλητές και μισοί επιχειρηματίες, υπάρχει κι ο JR Smith! –κοίτα τις γκάφες του και γέλα μαζί του.

Ο JR Smith βγαίνει και πίνει, ξενυχτάει και  ξεχνιέται, παίρνει βίζιτες και κυνηγάει τραγουδίστριες, κάνει λάθη και παράλογες επιλογές, χάνει παιχνίδια και κοστίζει χρονιές, βγάζει εκατομμύρια και τα σκορπάει όλα, κάνει δυο βήματα μπροστά και πέντε πίσω. Πάνω απ’ όλα: δε ζορίζεται ιδιαίτερα να κρύψει τίποτα απ’ όλα αυτά. Η ειρωνεία που συνοδεύει σχεδόν κάθε αναφορά στ’ όνομά του δεν είναι κενή: είναι η χαιρέκακη εκείνη πράξη που παράγει σε γενναίες ποσότητες τη διαστροφική ικανοποίηση της παρακολούθησης μιας αποτυχίας εν εξελίξει, το πέσιμο κάποιου που ακόμα δεν έχει φτάσει στο έδαφος, είναι η ηθική κρίση του μικροαστού που σκανδαλίζεται από έναν τρόπο ζωής που ο ίδιος δεν απολαμβάνει.


Ο JR Smith δεν είναι ο Iverson της εποχής μας. Υποπτεύεται κανείς, ωστόσο, πως ο JR Smith είναι το υψηλότερο που θα έφτανε ο Iverson, αν έπαιζε στην εποχή μας. Την εποχή όπου οι παίκτες γίνονται συνεντευξιαστές και δημοσιογράφοι, οι προπονητές τηλεοπτικοί σχολιαστές και μετά πάλι προπονητές, κι όλοι μαζί έμποροι της όποιας αδιαμεσολάβητης εικόνας τους βγαίνει από τα social media. Αυτά, προφανώς, δεν είναι αρνητικά, αλλά τείνουν, αντί να διευρύνουν το πεδίο αποδοχής μας, να το περιορίζουν περαιτέρω: σαν ο τρόπος που το Ίντερνετ πολλαπλασιάζει τις εικόνες των πρωταγωνιστών, μαζί με τον τρόπο που παράγει μια επίφαση αμεσότητας μαζί τους, να πολλαπλασιάζει ταυτόχρονα και την ανάγκη μας για κατανάλωση στερεοτύπων και προτύπων. Ό,τι αποκλίνει των τελευταίων εξορίζεται ασυγχώρητο σε κάποια απόσταση ασφαλείας, αποκλειστικά ορατό ως θέαμα που μας καθησυχάζει και μας προσφέρει την ευκαιρία εκτόνωσης. 

Ο JR Smith δεν κρίνεται και κατακρίνεται για τις επιλογές του, αλλά για το ότι δεν έχει το στοιχειώδες τακτ να τις καταπιέσει και να τις κρύψει. Ο JR Smith έχει, από καιρό τώρα, κριθεί ένοχος εσχάτης ανυποκρισίας, κατηγορούμενος ως ήταν για κάθε αγωνιστική ή μη παρέκκλιση στην οποία έχει υποπέσει, και για τον αυθορμητισμό που έχει επιδείξει σχετικά μ’ αυτές.

Γι’ αυτό αξίζει κανείς να παρακολουθήσει την παρακάτω συνέντευξη. Επειδή είναι μια μικρή στιγμή αυθεντικότητας ενός αθλητή που δεν άλλαξε ακόμα και στη μεγαλύτερή του επιτυχία, ούτε και επέλεξε να καταφερθεί εναντίων όσων κρύβουν μια δόση δηλητήριο στην άκρη της γλώσσας πάντα έτοιμο να εκτοξευθεί.

Ο JR Smith αυτής της συνέντευξης είναι ακριβώς ο ίδιος μ’ αυτόν που, όντας σε δημόσια θέα, καπνίζει αμέριμνος ένα τσιγαριλίκι στο μπαλκόνι κάποιου ξενοδοχείου. Αν μπορείς να τον κατηγορήσεις για κάτι, αυτό δεν είναι ο αυθορμητισμός του.






Δεν υπάρχουν σχόλια: